چند وقته دارم با خودم فکر میکنم چرا من از درس خوندنم همه جور انتظاری داشتم.
انتظار داشتم درس بخونم و به کار، زندگی، سلامتی، رفاه و در کل به خوشبختی برسم، واقعا یه همچین انتظاری داشتم و تا چند وقت که متوجه این موضع شدم که درس خوندن میتونه هیچکدوم از این نتایج رو در بر نداشته باشه تو شوک بودم. بگذریم از این شوک، حداقل الان دیدم خیلی بازتر شده.
ولی داشتم امروز به این فکر میکردم که این دیدگاه چه طور تو ذهن من شکل گرفته. یک دیدگاه غلط.
در حال حاضر خودم الان معلم یک سری از بچه ها هستم که تو ذهنشون فقط درس پررنگه.
خوب که نگاه میکنم می فهمم این دیدگاه غلط از کجا ناشی میشه.
تو دوران راهنمایی و دبیرستان که اوج شکل گیری باورهای ما و جهان بینی ماست فقط به ما گفته میشه درس بخون!
درس بخون! درس بخون! فقط ازت نمره خوب انتظار دارن. پدر و مادرا اگر فرزندی نمره خوب بگیره ولی بی عرضه، نامنظم، لوس باشه اهل ورزش کردن نباشه دنبال کار هنری و کارهای خلاقانه نباشه مهم نیست فقط مهم اینهکه درسش خوبه تازه بهتر هم هست با همه تمرکز درس میخونه
اصلا مهم نیست بچه مهارت های اجتماعی و ارتباطیش در چه حده، پاداش و تنبیهی در برابر این چیزا وجود نداره همه چیز در نمره خلاصه میشه!
من خودم وقتی تو دبیرستان نقاشی میکردم همش با عذاب وجدان و همش این جمله رو می شنیدم که به درست لطمه نخوره عزیزم!
خیلی از خانواده هام که مثلا روشنفکر ترن یکی دو تا فعالیت جانبی در نظر میگیرن ولی بازم تقریبا بی فایدس چون در اصل انها هم بیشترین واکنش رو به نتایج درسی فرزند می دهند.
خوب وقتی همه چیز تو زندگی آدم تو اون سن بشه درس آدم فکر میکنه درس همه زندگیه آدمه و خب وقتی همه وقتت رو میذاری روی یه چیز انتظار داری اون چیز، همه چیز به تو بده.
بله این اشتباهی هست که داره تو جامعه ی ما رخ میدهد.
ارزش های بسیار کم در درون نوجوانان ما رشد میکنه چون کمتر ارزشی به اندازه نمره خوب پاداش داره.
بچه لیسانس میگیره میبینه به هیچی نرسیده و هیچی نداره فکر میکنه مشکل از مدرکش هست میره مقطع بالاتر، باز میبینه هیچ فرقی نکرد تازه شاید بدترهم شد چون انتظارش بیشتر شده سنش بیشتر شده تغییر پ ذیریش کمتر شده بازم فکر میکنه مشکل مدرکه، بازم ادامه تحصیل... و این جریان ادامه داره...
چه جریان نابود کننده ای.
درس فقط یک بعد کوچیک از زندگی ما رو پر میکنه نه تمام موجودیت و هویت ما،. هدف از درس خوندن نهایتا امادگی برای انجام بهتره یک شغله، همین! در دوران مدرسه هم که اتفاقا رشد روابط اجتماعی و سایر مهارتهای فرد باید مدنظر باشه ولی متاسفانه...
واقعا هیچ کس فرزند رو با دنیای واقعی مواجه نمیکنه
خود پدر و مادرها بیشتر فرزند رو از دنیای واقعی دور میکنن
بچه تو یک فضای آرمانی رشد میکنه و وارد جامعه ی واقعی که میشه با شکست های پی درپی مواجه میشود.